Atakan Dinç Tembel Sair

                                                                  Sıcağın tavan yaptığı bir yaz akşamı. O gece her zaman olduğu gibi görece geç bir vakitte yatağıma uzanıyorum. Bir hafta sonra doğum günüm var. Henüz 10 yaşlarındayım. Çekilmez sıcağa rağmen; yazı, güneşi, yüzmeyi, gezmeyi vs. çok seviyorum. Yaz demek kendini şımartmak demek. Küçük bir çocuksanız her şey daha da bir güzel geliyor zaten.  Hayatın karanlık yüzünden çok uzakta kalıyor insan. Dalmış olduğum uykumdan babamın oda kapısını hızlıca açmasıyla uyanıyorum. Kalk çabuk diyor!     Yatağımdan şaşkınlıkla koridora fırlıyorum. Koşarak evden çıkmaya çalışıyoruz. Her gün onlarca kez volta attığımız koridor o an bitmiyor sanki. Ev salıncak gibi sallanıyor. Duvarlar bir sağdan bir soldan üzerimize doğru gelip gidiyor. Ben ne olduğunu anlayıp anlamlandıramıyorum. Daha önce böyle bir şey hiç yaşamamışım. Yok bende. Hızlıca kapıdan çıkıp evin ilk katta bulunmasının da avantajıyla kendimizi giriş merdivenlerden sokağa atıyoruz.

  (Dünyayı Kurtaran Adam-1982/ Yön: Çetin İnanç)      28 Haziran sabahı çocukluğumdan bir parçanın daha kopup gittiği haberini aldım üzülerek. Önce gerçek olmamasını umarak hızlıca diğer haber sitelerini dolaştım. Ekşi sözlük ve twitter'da söylentiler... Sonra resmi haber sitelerinden bir bir gönderiler düşmeye başladı önüme. Doktor, baba, sanatçı... Cüneyt Arkın namı değer Dünyayı Kurtaran Adam maalesef 84 yaşında hayatını kaybetmişti.      Jön olarak oynadığı rollerde de gayet beğendiğim bir aktördü rahmeti. Türk Sineması ve Yeşilçam'ın adıyla sanıyla gerçek anlamda ilk ve tek aksiyon yıldızı, yüzü,markası olması ise bende ki yerinin apayrı bir noktada konumlanmasına neden oldu. Azılı bir b film fanatiği olarak Çetin İnanç'la giriştiği fantastik aksiyon denemeleri ve bazı Hollywood replikalarını kuzenlerle özel olarak yaptığımız film izleme partilerinde keyif alarak seyrettik.     Ninjaların İstanbul'u istila ettiği Ölüm Savaşçısı (1984), Köpekbalığı ile dövüştüğü den

                                                    1993 yılı. Sıcak bir sonbahar günü. Ankara dan halam ve kuzenlerim gelmiş. Ben daha o zamanlar kısa şortla ortalıkta dolanan bir bebeyim tabi. Benden yaşça büyük olan kuzenlerim dinazorlu bir filmden bahsediyorlar. Ortalığı kasıp kavuran bir filmmiş bu. Methini çok duymuşlar. Baya da bir merak ediyorlarmış.   Belki burada da oynuyor olabilir dediler. İhtimaller zayıftı. Evet bu film Ankara da oynayabilir fakat küçücük bir taşra kasabası olan Malkara da da oynuyor olabilir mi ya da televizyonda neden izleyemiyoruz?       Ben tabi sinema olgusuna doğal olarak uzağım o zamanlar. Televizyon tamam ama bir şeyler izlemek için para verip, bilet alıp o filmin gösterimine gitme noktası yok bende. Film oynuyor mu yoksa ofsaytta mıyız sorusuna cevap bulmak üzere rahmetli Şevket dedemin aldığı günlük gazeteyi açıp vizyonda ki filmler kısmından afişi bulduk. Alttaki seans bilgilerine hızlıca baktılar ve evet o film şu an yerinde yeller esen Beledi

      1986 senesinin üzerinden yıllar geçti. Top Gun'ın ilk filmi; o dönem kullandığı bazı sinemasal  numaralar günümüzde halen gişe odaklı filmlerin ya da kliplerin yönetmenlerince kullanılan; merhum yönetmen Tony Scott tarafından çekilmişti. Bu film; sinema, video ve televizyonda defalarca gösterilerek zaman içerisinde kült statüsüne ulaştı. Devam filmi pandemi etkisiyle bir süre gecikse de Maverick karakterine hayat veren ve film gibi yıllara meydan okuyan başrol oyuncusu Tom Cruise ile birlikte Top Gun geri dönmüş görünüyor. Bu sefer yönetmen koltuğunda teknik olarak gayet başarılı bir iş çıkardığını düşündüğüm 2013 yapımı Oblivion (Tom yine başroldeydi.)  filminin yönetmeni Joseph Kosinski oturuyor.      Tom Cruise'un aktörlük yeteneklerini tartışmak bana düşmez. Tüm samimiyetimle tek bir noktanın altını rahatlıkla çizerek üzerinde durabilirim ki adam yıllar geçse de hırsından ve çalışkanlığından hiç bir şey kaybetmeyen sağlam bir sinema insanı. Bu açıdan kendisine yürekte

      Bir görüş varsa hemen karşısında bir başka görüş, bir hareket varsa hemen karşısında başka bir bereket vardır. Bir tez var ise muhakkak bir antitez olması gibi bir durum bu. Birde genel olarak herkesin üzerinde hemfikir olduğu bazı davranış şekilleri ve inanış biçimleri bulunur. Genel bir düşünce yapısı karşısında kişi acizdir, muhtaçtır, fazla artistlik yapmamalıdır. Toplum dışına itilir, ötekileştirilmesinin yanı sıra huysuz ve kendi haline bırakılması gereken bir deli olarak nitelendirilir.     Özellikle din olgusuna bağlı olarak hayatımızın içerisinde yer bulmuş  çeşitli ritüeller ile ilgili kırımızı çizgi haline getirilip kutsallaştırılan pek çok durum ve buna bağlanan nokta mevcut. Sporda çok geniş kitleleri etkileyip kendi içerisinde çeşitli tabular yarabilen bir örnek. Alex çoğu Fenerbahçe'li için kutsaldır mesela bir şey diyemezsin. Galatasaraylı bir grubun yanında Gheorghe Haci ye bir laf edin hele de bir bakalım!       Hayatta kurallar olmasa belirli bir düzen elbe

         Görsel; (Salvador Dalí, Hayalet Fayton, 1933)     BÖLÜM 1    'SAKİN OLMAM LAZIM!'   Hayaletlere inanır mısınız? İnanın ben inanmam! Fakat görece sevdiğim, ortalı yaşların tam  ortasında, azıcık kel ve baya zayıf (karakterini kastetmiyorum!)  lise yıllarından arkadaşım, kadim dostum Rıza bir zamanlar hayalet gördüğünü iddia etti. Tam dostluğumuzu idame yerine idam  edecekken celallenmemem gerektiğini ve aramızda kalmak şartıyla başından geçenleri anlatacağını söyledi. Dedim anlat. Derdini söylemeyen dert sahibi olamaz!   Rıza; ev arkadaşları üniversiteyi bitirip memlekete döndükleri dönem dönecek bir evi olmamasının da etkisiyle ve öğrencilik kafasından bir türlü çıkamadığı için Eskişehir Anadolu Üniversitesinde tezsiz bir  yüksek lisans programına kaydolmuş.  Dersler genelde gece vakti gerçekleştiğinden ve gündüzleri arkadaşsızlık ve yalnızlık içerisinde göğsüne dolan inanılmaz boşluğu, cehennem gibi sıcak ve yapış yapış Eskişehir neminde uyuyarak doldurmaya çalıştığın

            2019'un son günleri. Mutsuz bir sonbahar atmosferi. Yer Çerkezköy. Dünün aynısı bir günü daha bitirmiş olmanın hüznü ile servisten iniyorum. Hava ayaz mı ayaz, ellerim ceplerimde! Organize Sanayinin dumanı, pusu ve berbat havası içerisinde nefes almaya çalışarak evime doğru ilerliyorum. O sırada arkadaşımdan mesaj geliyor. Bir salgın ile ilgili. Bu mesaj düşüp bayılan insanlar, Çin'de yaşanan kaos ve kitleleri belirsizliğe hızlıca sürükleyecek bir virüs ile ilgili aslında. Adı Covid-19 muş. Zaten Çerkezköy yapı olarak Albert Camus'un Veba kitabının geçtiği Oran şehrinin orantısız ve  denizsiz hali! Haliyle bu durumdan iyice huylanıyorum.      Birbirinin ardı günler geçerken ve 2020 bize girmeden, pardon biz ona girmeden çok kısa bir süre sonra olumsuz haberler olabildiğince duyuluyor. Virüsün hızlıca yayıldığı, kitlelerin büyük tehdit altında olduğu ve olayın global boyutta bir sağlık krizine yol açacağına dair haberler bunlar. Şüphesiz ki Türk genine güvenen ba

      İnsanların öldüğü hiç bir dava haklı değildir! Bu replik 2003 yılında Tekirdağ Belediye Kültür Merkezinde ağzım açık izlediğim şahane Piyanist filminden ve şu sıralar maalesef ki yeniden instagram, twitter vb. mecralar da  sık sık karşılaşmaya başladığımız bir içeriğe dönüştü çünkü evet yıl olmuş 2022 ve hala savaş çıkıyor! 80'lerin havalı bilimkurgularıyla büyümüş bir nesil olarak 2000'lerden beklentimiz savaş değil uçan arabalardı aslında. Yani en azından benim için! Edwin Starr'ın dediği gibi. 'Savaş ne işe yarar? Kesinlikle hiçbir işe.'     Keşke bildiğimiz tek Putin, genel olarak şarkı biçiminde aşina olduğumuz Grigori Rasputin olarak kalsaydı aklımızda. Rusya Devlet Başkanı Putin ise kitleleri kendi aracı olarak gören ve hedefe giden yolda her şey mubahtır bakış açısında olan geri kafalı diğer  bazı devlet adamları gibi. Maalesef ki şu sıralar da büyük bir yanılgı içerisinde. Sen kitleler için varsın; kitleler senin için değil. Şu kör zihniyet bitsin art

           İşte beklenen gün geldi bugün takvimde rakamların birbiri ardına denk düştüğü tarihlerden bir başkasındayız! 22.02.2022. Bugün ne nikahlar yapılacak, ne çocuklar doğurulacak, ne umutlara bel bağlanacak vs vs. neden? Çünkü bugün 22.02.2022. İnanılmaz değil mi? Bence değil! İnsanoğlu olarak hayatta bizi umutlandıracak gelişmelerin peşinden koşup dururuz. Bir neden arayışı ışığında varoluşumuzu sürdürmenin bitmek tükenmeyen sebeplerini kovalamak ana görevimiz gibi.    Bu kovalamaca içerisinde pazar gecesi tam da pazartesi sendromuna doğru kucak açmaya çalışırken; 23:20 sularında henüz yatağıma tam da yeni uzanmışken yerden gelen şiddetli bir gürültü ile sarsıldım. Sendromlar, kaygılar bir sürü endişe. Deprem olurken gelecek kaygısı biter. Şu an bitse de kurtulsak diyebildik sadece. Ne haftanın işleri, ne gönül işleri ne de başka bir şey kaldı elimizde az önce değerini bilmediğimiz o an vardı artık tek!     Yaşanan bu durum hayatta kalma iç güdüsüyse sanki bir deprem gibi sürekl

      Son dönem polemiklerine eklemlenen yeni bir gereksiz konu ile karşı karşıyayız. Adem ile Havva cahil miydi yoksa dünyanın rengine mi kandı? Samimi söylemem gerekirse Sezen Aksu'nun bugüne kadar bana hitap eden bir tarzı olmadı. İlk dönem eserleri belki bir nebze olabilir fakat son yıllarda Burak Kut'un söylediği Komple; Tarkan'ın yorumladığı Cuppa gibi gerçekten gereksiz ve sadece yazın sayfiye yerlerinde alt fonda orda burda laf olsun diye çalabilecek, gürültülü bir müziğin önde olduğu şarkılar yazmasıyla da kendisine olan mesafem zaman içerisinde artış gösterdi fakat samimi olalım kendisi ülkemizin yetiştirdiği değerli sanatçılardan ve Minik Serçe lakabıyla ikonlaşmış bir star.       Yani evet kadın müzik olarak sana ya da bana hitap etmiyor olabilir fakat yine de bulunduğu konum itibariyle kendisine saygı duyulması gerektiğine kalpten ve samimiyetle inanıyorum. Adını markalaştırarak seri üretime geçen (pek çok sanat insanı gibi) bu ismin yıllar önce laf olsun torba