Atakan Dinç Tembel Sair

                                                                        Yılbaşını evde hep 3 Silahşörlerle birlikte geçirdim.  Pijama, terlik, televizyon. Geçen sene ailem ve ben dedik ki bu sene geçen yıllara nazaran bir değişiklik olsun. Nereden bilecektik ki yılın geri kalanı baya bir değişik olacak aslında! Termal bir otelde yatılı bir yılbaşı eğlencesi ayarladık. Yeni yıla girilecek gün işyerinde önüme yığılan dosyalar karşısında yılmadım ve öğlen izin aldım!     Otele giriş yaptık. Sabah soğuk ve karanlık içerisinde başlayan gün öğleden sonra termal havuzun sıcak ve akabinde diğer kısmında bulunan serin sularında devam edince biraz keyfim yerine geldi niye ayıpsa söylemesi. Akşam yılbaşı yemeğinde ise aklıma bir düşünce düştü. Belki de malum oldu bazı şeyler malumunuz akıllıya malum olur derler!     Her sene bir telaşe yeni yıl kutlanır. Yeni yılın  her seferinde iyilikler güzellikler getireceği, geçen seneden bir tık daha iyi geçeceği beklentisi oluşur insanlarda. İstisnai olma

  ARAFTAKİLER                         Güzel bir bahar günüydü. Kuşlar neşeyle etrafta uçuşuyor, ağaçları süsleyen polenler endişeli bir şekilde oradan oraya koşuşturuyorlardı. Sessiz ve huzurlu bir şekilde etrafı seyreden ölüler bir minibüs ve cenaze aracının sesiyle irkildiler. Yol üzerinde biten ve yaşam mücadelesi vermeye çalışan otları umursamadan ezip geçen bu araçlar ölülerin arasına yeni bir arkadaş katıldığının göstergeleriydi aslında.    Fikri Gültekin; 67 yaşında hayatın ona verdiği sürenin sonuna gelmiş ve ebediyete uzanan boşluğu doldurup son adresi ve durağı olan tahtalıköyün en afili yerinde bulunan yeni evine doğru ona karşı olan son görevini yerine getirmek isteyen akrabalarının arasında sonsuz ve hiçte çılgın olmayan bir yolculuğa uğurlanmak üzereydi. Bu uğurlamayı hak etmişti. Yıllarca ölmek için yaşayan her insan bunu hak eder aslında.    Yavaş şekilde mezarına indirilen Fikri ve koca gözlüklerinin altında aslında hiçte üzüntülü olmadıklarını gizlemeye çalışan

                                                                         Sinemalar açılacak mı? Tekrar eskisi gibi film izleme deneyimi olabilecek mı? Tenet vizyona girecek mi? Nolan da bizi görecek mi?  Sonunda beklenen an geldi çattı!                                                                                                 Sinemanın televizyondan farkı ne ki diyerek dört yaşında sinemada ilk izlediğim filmin Jurrasic Park olmasi vesilesiyle büyülenen ve sinema meraklısı olup çıkan bünyem o günden  bu yana sinema, vhs, tv, vcd, dvd ve akabinde günümüzün geldiği nokta dijitalde iyi kötü binlerce film tecrube etti.                                                                                                                               Senarist, yönetmen nedir? Yapımcı ne iş yapar bilincinin gelişmesi yanı sıra yönetmen vizyonu ve eserlerine o vizyondan bakmaya çalışıp saygı duyan bir sinemasever olmak yıllar süren bir film izleme deneyimi gerektirebiliyor. Bazıları

                                                Elimde telefon; bazılarınca pandomim sanılan pandemi etkisiyle etkisizleşen bir bayram günü;  balkon camından dışarıda süzülen güvercinler ve içeri süzülen gün ışığı arasında düşünceler içerisinde kendimle geçinip gidiyorum. Herkesin bayramını gönülden kutlamayı da ihmal etmiyorum. Eskinin o kadar da iyi olmadığına, o günlere dönüş sancıları içerisinde arzulanan anların nostaljiyle tutkalla nan basit anılardan oluştuğu düşüncesi bazen kafamı kurcalıyor. Eski her zaman iyi değil farkındayım. Mesela gözden düşen biri eski günlerin hatırına hoş görülebilir mi? Sanmıyorum. En son başıma geldi de. G özümden öyle bir düştü ki, ardından dönüp bakmadım bile. Çünkü yükseklik korkum var!  Her şeyi de nostalji ve geçmişe özleme bağlamamalı. Çocukluğum bayram günleri aklımda bir yerde hep. Donuna kadar yepisyeni ve en afilisinden cilalı bayramlıkların alev alev göz aldığı günler. Akrabaların el öptürüp para verir gibi yaptığı ama aslı

  Maskeli Süvari gibi gezindiğimiz ve maskenin yüzümüzdeki coğrafi konumundan dolayı doğuştan Beşiktaş fanatiği sanılmaya yakın olunan günler. Gecikmeli de olsa Dostoyevski'nin Suç ve Cezası'nı okuyorum. Bitirmek üzereyim ve belki düşüncelerimin arşa çıktığı şu günlerde kendimi biraz da bu kitap dolayısıyla Raskolnikov gibi hissediyorum. Sokaklarda umarsızca dolaşıyorum, bir şeyler atıştırıyorum, izliyorum ve sonu yatağımın üstünde düşünce ve sayıklamalarla uyuya kalmak şeklinde bitiyor. Düşüyorum da o halde varsın! Kendini bir yere, bir işe ve bir insana ait hissetmemek düşünceler içerisinde kaybolmaya neden oluyor adeta. Şu dönemde kendimi bir noktaya konumlandıramıyorum. Düşünmek, beklemek ve hayatın bazı gereksiz gerçekleriyle oyalandığımı kendime itiraf etmek dışında pek bir mesaim yok.   Eğer bir gün susarsam, bu artık söylenecek hiçbir şey kalmadığı içindir; her şey söylenmemiş, hiçbir şey söylenmemiş olsa bile. demiş ya Samuel Beckett usta. Tam o kafadayım. B

Merhaba; Hayat yaşamaya değer anlar ve bu anları beklemekle geçen sıkıcı süreçlerden meydana gelen bir kolajdır. Bazen inanmak istediğin şeylere kendini inandırmak ve inandıklarının inanmadıkların  olması burukluğu. 2000'li yıllarda uçan araba yapılmasını beklerken motosiklete kabı sarıp aha bu da araba diyerek önünüze konması gibi. Senin onu ararken; Onu unutmadığımı, önemsediğimi anlasın diye düşünmen. Onun ise aradığını gördüğünde; Of bu niye arıyor şimdi diye hayıflanması gibi bir şey işte. Ben de böyle olsun istemezdim ama böyle oldu! Sosyal medya rahat iletişim  ve erişim parolasıyla msn döneminde başladığından beri gün geçtikçe bir ego tatmin aracına dönüştü. Herkesin kendini fenomen sandığı bir araç bu! Gitgide gerçek çevreden ve ilişkilerden koparmaya başlayan ve bunları adeta sanal karşısında önemsizleştiren bir virüs gibi. Birilerine hayran olmaya hayranız ama genellikle kendimize! Büyük bir hevesle kurduğumuz msn'lerden bolca titreşim atarak ve karşı ta

Gençler umutsuz, gençler işsiz. Düzen kurup kendilerini ve hayatlarını garantiye alamıyorlar. Kendilerini güvende hissetmiyorlar. Bazıları sevdikleri insana dahi yaklaşamıyor, ilişkisi olanlar evlenemiyor, evlenenler çocuk sahibi olamıyor, olanların çoğunun  gözüne evladının gelecek kaygısını düşünmekten uyku girmiyor. İşten çıkarırlarsa ne yapacaklarını, iş arayanlar ise nasıl iş bulacaklarını bilmiyorlar. Mutlu olmak lüks ve başarılması gereken zor bir hedef artık!  19 Mayıs 1919 yani tam 101 yıl önce   Mustafa Kemal Atatürk ,  Bandırma Vapuru  ile  Samsun'a çıkmıştır  ve bugün İtilaf Devletleri'nin işgaline karşı  Türk Kurtuluş Savaşı 'nın başladığı gün kabul edilir. Atatürk bu bayramı geleceğin temelini atacak; Türk gençliğine armağan etmiştir. Bazılarımız hala genç, bazılarımız ise gençti ama artık içimiz geçti!  Gençlerimiz ve onların gelecek çıkmazı hakkında  özel tarih vesilesiyle biraz konuşalım dedim. Kayıp gençlik acıklı bir hikayedir. Gençken her şey mü

Survivor 2020 Ünlüler-Gönüllüler ve Türk Televizyonculuk Anlayışı Hk. Merhaba. Son günlerde Survivor ile yatıp kalkmaya başladık. Zaten dizi yayınlamaktan ibaret, pek parlak olmayan televizyonculuk anlayışımız dijital platformlara teslim olmaya başlamışken virüs vesilesiyle setler de iptal olunca iyice ipi çekmiş oldu. Kanallar hemen arşivlere saldırdı ve eski diziler bir bir ortaya çıktı ama hepsi zaten internette tek tıkla kesintisiz izlenebilecek işler. Bu noktada her zaman alternatif işler üretmeyi başarmış ama maalesef son dönemde kendini tekrarlamaktan kurtulamayan televizyon sahibi televizyoncu Acun Ilıcalı devam eden yarışmanın sürdüğü adada bir karantina sistemi kurarak yarışmayı haftada her gün yayınlamaya başladı.  Doğru zamanla birlikte konserve işlerden sıkılan insanlar ve sezon sezon dizi bitirmekten bayan herkes bir anda çılgınlar gibi bu programı takip eder oldu. Buraya kadar hiç bir sıkıntı yok. Survivor geyik bir program aması son dönemde izleyenler ve yayınlayanlar t