Kimsesiz İnsanlar Ülkesi (Şiir)
Uçsuz bucaksız diyarlardır buralar, kimsesizlerle dolar taşar.
Nereye gideceğini bilmeden koşturup durur burada insanlar.
Bugün bitiyor, yarın belirsiz, gelecek yok, artık anılarda yaşarlar.
Varlıkları belirsiz, hedefleri kimliksiz, umutsuzca umudu ararlar.
Var olmak zordur, yok olmak bir ana bakar; bitmek bilmez kayıplar.
Ansızın biriken uçsuz bucaksız nefretin kucağına atılırlar.
Kalpleri kırıktır; gerçekten kaçmaya çalışırken yalanlarla bağlanırlar.
Güvensiz, sağlıksız, isteksiz; yitip giderek zaman içerisinde yok olurlar.
Eski günlere duyulan özlemle, umut ettikleri o güzel günleri arar, bulamazlar.
Varacakları son durağa kadar yalnız hissederlerse de, kendileri gibi başkaları da hep var.
Yalnız değiller aslında; çok fazla sayıda, kendileriyle aynı durumda olanlar.
Desteklemezler, yükseltmezler omuzları üzerlerinden birbirlerini; sadece engel olurlar.
Kötülerin içerisinde kaybolup, iyi yanlarını zaman içerisinde unutup yok olurlar.
Mutsuz, umutsuz, işsiz, sağlıksız, geleceksiz ve umut yoksunudur onlar.
Nasıl yaşadıkları önemli değildir; yaşamadıkları gibi ortadan kaybolurlar.
Duyulmaz tiz çığlıktan sesleri, gülümseyen yüzlerindeki yalancı maskenin ardındalar.
Dünyada hiç kimsesi olmayan insanların ülkesidir biraz da buralar.
Çorak ve verimsiz; insanların körelttiği, mutluluktan yoksun topraklar.
Birlik duygusu olmadan yeşermez, meyve vermez burada ağaçlar.
Kimsesiz insanlar ülkesinde kimsesizse insanlar, akrabadır burada tüm yaşananlar.
İnsan baş kaldırırsa umutsuzluğa ve mutsuzluğa; son verebilir belki bazı sonsuz kırgınlıklara.
Kimsesiz olmadığını anlar böylece, Kimsesiz İnsanlar Ülkesinde kalanlar.
Umut güneş, neşe toprak ve bir olunursa güzel olur elbet gelecekte olacak olanlar.
Kimsesiz olmak artık belki; umut eder, sever, birlikte yaşayabilir insanca insanlar.
Nereye gideceğini bilmeden koşturup durur burada insanlar.
Bugün bitiyor, yarın belirsiz, gelecek yok, artık anılarda yaşarlar.
Varlıkları belirsiz, hedefleri kimliksiz, umutsuzca umudu ararlar.
Var olmak zordur, yok olmak bir ana bakar; bitmek bilmez kayıplar.
Ansızın biriken uçsuz bucaksız nefretin kucağına atılırlar.
Kalpleri kırıktır; gerçekten kaçmaya çalışırken yalanlarla bağlanırlar.
Güvensiz, sağlıksız, isteksiz; yitip giderek zaman içerisinde yok olurlar.
Eski günlere duyulan özlemle, umut ettikleri o güzel günleri arar, bulamazlar.
Varacakları son durağa kadar yalnız hissederlerse de, kendileri gibi başkaları da hep var.
Yalnız değiller aslında; çok fazla sayıda, kendileriyle aynı durumda olanlar.
Desteklemezler, yükseltmezler omuzları üzerlerinden birbirlerini; sadece engel olurlar.
Kötülerin içerisinde kaybolup, iyi yanlarını zaman içerisinde unutup yok olurlar.
Mutsuz, umutsuz, işsiz, sağlıksız, geleceksiz ve umut yoksunudur onlar.
Nasıl yaşadıkları önemli değildir; yaşamadıkları gibi ortadan kaybolurlar.
Duyulmaz tiz çığlıktan sesleri, gülümseyen yüzlerindeki yalancı maskenin ardındalar.
Dünyada hiç kimsesi olmayan insanların ülkesidir biraz da buralar.
Çorak ve verimsiz; insanların körelttiği, mutluluktan yoksun topraklar.
Birlik duygusu olmadan yeşermez, meyve vermez burada ağaçlar.
Kimsesiz insanlar ülkesinde kimsesizse insanlar, akrabadır burada tüm yaşananlar.
İnsan baş kaldırırsa umutsuzluğa ve mutsuzluğa; son verebilir belki bazı sonsuz kırgınlıklara.
Kimsesiz olmadığını anlar böylece, Kimsesiz İnsanlar Ülkesinde kalanlar.
Umut güneş, neşe toprak ve bir olunursa güzel olur elbet gelecekte olacak olanlar.
Kimsesiz olmak artık belki; umut eder, sever, birlikte yaşayabilir insanca insanlar.
15.11.2025
Atakan DİNÇ
Herzaman kiler gibi harika bir şiir yazmışsın kalemine sağlık
YanıtlaSil