Atakan Dinç Tembel Sair

    (1990- Yön. Kartal Tibet) Genciz. Bir koltuk arıyoruz. Çok mu zor sanki bir koltuk sahibi olmak. Bir koltuk olsun çalışalım, sadece kendi işimize bakalım. Bizim neyimiz eksik ki acaba. Onlar yaparsa biz de yaparız. İhtiyarlar sadece kendilerini düşünürlermiş hep. Yapışmışlardır oturdukları yerlere ve kalkmak bilmezler.  Peki biz gençlerin hali ne olacak, onlar  nasıl ilerleyecek? Biraz onlara da şans tanımak arada yenilikçi düşüncelerin getireceği yeni yollara yelken açmak gerekmez mi? Zaten zamanı geldiğinde bırakmak değil midir erdemli olanı. Bu yaşamak gibi bir şey birazda. Gençlik enerjisi, heyecanı ve her şeyi başarabileceğim arzusu zamanla kendini bilindik süreçlerin tekrarlarına bırakır. Profesyonellik heyecanın ölümüdür. Fakat insan konfor alanından çıkması gerektiği düşünülen fakat bu alandaki yerini sağlamlaştırmak için yaşayan bir yaratık aslında. Bunun için onu konforundan çıkaracak her şeyi düşman olarak görür.  Gençken bir heyecanla oturulan koltukta yaratılan  dünyan

                                                              (Foto: Leyla ile Mecnun Dizi)  Küresel ısınma hepimizi kaynatadursun biz kutuplaşa kutuplaşa ayran içip ayrı düşmekten helak olduk. Sımsıkı birbirimize tutunup, bir olup dağılmayacağımıza; mikroorganizma gibi bölüne bölüne çoğalıyoruz. Aklımız başımıza bir afet anında geliyor gibi ve ille de bir felaket eşiğinde hatırlıyoruz birbirimize var olan ihtiyacı, inancı. Anlıyoruz ki ne kadar da aynayız aslında. Yıllar yordu hepimizi fazlasıyla ve eminim ki hepimizin aklında oluşan bu seçim tantanası kazasız belasız bir an önce bitsin ve normale dönelim düşünceleri. (Ne normalimiz ne de moralimiz var gerçi!)     Bir lider adayını Pringles ve kontör dağıttığı için bir şeyler yapabileceğini düşünüp desteklediğim günlerden kafa olarak çokça uzaklardayım artık. Kömür ve makarnaya itaat edil(e)mez! Eğlenceli şekilde dans ettiği için birini ülke yönetmeye de layık göremem. Dans eden de kendisini göremez! Karnım(ız) bu numaralara tok. Gerç

                                                                                                                                                                                                                                 İnsanların gerçekte istedikleri sonuçlar ve getirileri çok farklı. Suruç'ta hayatı son bulan gençlerimizin  . Arada sadece belirli kişilerin nihai hedeflerine ulaşmak için yitirdiğimiz onca genç, şehit askerlerimiz ve artık işin katlanılamaz boyuta geldiği aşamayı da geçtiği başkentin göbeğinde yaşanan Ankara Barış Mitinginde ki patlama.       Barış istemenin sonucu pek iç açıcı olmuyor buralarda. Bu ülkeden çekip gitsek diye düşünülmüyor da değil. Yeter artık. Irkın olduğu yerde insanlık olmaz. Hepimiz insanız. Temelden bağlı bir kardeşliğimiz var ama kardeşliği sürdürmek cidden güç.  Ulusal yas ilan etmek yasımızı hafifletmiyor. Biz istesek de istemesek de maşa oluyoruz. Bir taraf oluyoruz. Tarafsız kalmak istesek de!         Özellikle de