Atakan Dinç Tembel Sair

  Maskeli Süvari gibi gezindiğimiz ve maskenin yüzümüzdeki coğrafi konumundan dolayı doğuştan Beşiktaş fanatiği sanılmaya yakın olunan günler. Gecikmeli de olsa Dostoyevski'nin Suç ve Cezası'nı okuyorum. Bitirmek üzereyim ve belki düşüncelerimin arşa çıktığı şu günlerde kendimi biraz da bu kitap dolayısıyla Raskolnikov gibi hissediyorum. Sokaklarda umarsızca dolaşıyorum, bir şeyler atıştırıyorum, izliyorum ve sonu yatağımın üstünde düşünce ve sayıklamalarla uyuya kalmak şeklinde bitiyor. Düşüyorum da o halde varsın! Kendini bir yere, bir işe ve bir insana ait hissetmemek düşünceler içerisinde kaybolmaya neden oluyor adeta. Şu dönemde kendimi bir noktaya konumlandıramıyorum. Düşünmek, beklemek ve hayatın bazı gereksiz gerçekleriyle oyalandığımı kendime itiraf etmek dışında pek bir mesaim yok.   Eğer bir gün susarsam, bu artık söylenecek hiçbir şey kalmadığı içindir; her şey söylenmemiş, hiçbir şey söylenmemiş olsa bile. demiş ya Samuel Beckett usta. Tam o kafada...

Merhaba; Hayat yaşamaya değer anlar ve bu anları beklemekle geçen sıkıcı süreçlerden meydana gelen bir kolajdır. Bazen inanmak istediğin şeylere kendini inandırmak ve inandıklarının inanmadıkların  olması burukluğu. 2000'li yıllarda uçan araba yapılmasını beklerken motosiklete kabı sarıp aha bu da araba diyerek önünüze konması gibi. Senin onu ararken; Onu unutmadığımı, önemsediğimi anlasın diye düşünmen. Onun ise aradığını gördüğünde; Of bu niye arıyor şimdi diye hayıflanması gibi bir şey işte. Ben de böyle olsun istemezdim ama böyle oldu! Sosyal medya rahat iletişim  ve erişim parolasıyla msn döneminde başladığından beri gün geçtikçe bir ego tatmin aracına dönüştü. Herkesin kendini fenomen sandığı bir araç bu! Gitgide gerçek çevreden ve ilişkilerden koparmaya başlayan ve bunları adeta sanal karşısında önemsizleştiren bir virüs gibi. Birilerine hayran olmaya hayranız ama genellikle kendimize! Büyük bir hevesle kurduğumuz msn'lerden bolca titreşim atarak ve karşı t...