Atakan Dinç Tembel Sair

Görsel (Zenci Parmağı Tatlısı- İftar tavsiyesi değildir.) Doğruya doğru; ülkemizde siyahi kökenli kişilere gereğinden fazla bir ilgi gösteriyoruz aslında. Toplumca kanımıza işlemiş futbol manyaklığının ve siyahi futbolcuların bunda etkisi nedir bilemiyorum  fakat Umut Sarıkaya'nın da bir karikatüründe konu edindiği üzere zenci övmek gibi bir alışkanlığımız var doğruya doğru. Cem Yılmaz'ın tabiriyle sonuçta  sırıksız sırıkla atlaya(bile)n adamlar bunlar. Atletik, kibirsiz ve kimi zamanda yarım ağız Türkçeleriyle saat satarken konuşma çabaları belki biraz da bize sevimli gelen. Tamam abijim, sorun yok babajım gibi mahçup tepkileri. Son dönem ülke dış politikalarının fazla dışa dönmesi neticesinde dünyanın dört bir yamyamından ay pardon yanından insanlar ülkemize akın ediyor. Adeta akıncılar gibiler gerçekten. Bu akıcı Türkçe konuşamayan akıncılar artık sadece sokakta köşede bekleyen seyyar satıcılılardan ibaret değiller.  Afrikalısı, Pakistanlısı, Suriyelisi ve de niceleri ...

  Maskeli Süvari gibi gezindiğimiz ve maskenin yüzümüzdeki coğrafi konumundan dolayı doğuştan Beşiktaş fanatiği sanılmaya yakın olunan günler. Gecikmeli de olsa Dostoyevski'nin Suç ve Cezası'nı okuyorum. Bitirmek üzereyim ve belki düşüncelerimin arşa çıktığı şu günlerde kendimi biraz da bu kitap dolayısıyla Raskolnikov gibi hissediyorum. Sokaklarda umarsızca dolaşıyorum, bir şeyler atıştırıyorum, izliyorum ve sonu yatağımın üstünde düşünce ve sayıklamalarla uyuya kalmak şeklinde bitiyor. Düşüyorum da o halde varsın! Kendini bir yere, bir işe ve bir insana ait hissetmemek düşünceler içerisinde kaybolmaya neden oluyor adeta. Şu dönemde kendimi bir noktaya konumlandıramıyorum. Düşünmek, beklemek ve hayatın bazı gereksiz gerçekleriyle oyalandığımı kendime itiraf etmek dışında pek bir mesaim yok.   Eğer bir gün susarsam, bu artık söylenecek hiçbir şey kalmadığı içindir; her şey söylenmemiş, hiçbir şey söylenmemiş olsa bile. demiş ya Samuel Beckett usta. Tam o kafada...