Atakan Dinç Tembel Sair

(Dayanamadığım gerçek olaylara dayanmaktadır) 1994 yılı Mayıs ayı başlarında sıcak denebilecek bir Malkara sabahına uyanıyorum. O gün evde belirli belirsiz bir telaş var. Yaklaşan kurban bayramından dolayı pazara gidilip alınacak bir kurbanlığın da biraz etkisi olmuş olabilir bu telaşta. Dedemlerin bahçeyi gören mutfağında hızlı bir kahvaltı. Ardından dedem, babam  ve ben operasyon için ayalanan beyaz komyenete binip kurban pazarına doğru yola çıkıyoruz. Henüz beş yaşında bir çocuk için büyük aksiyon bu.   Pazara varılıyor. Hararetli geçe pazarlıklar arasında kaderini bekleyen kurbanlıklar var. Bizimkiler sonunda bir koçta karar kılıyorlar.  Hayvan kamyonete yüklenip evin arka bahçesinde son gününe kadar kurban edilmeyi beklemek üzere yola çıkıyor. Bir incir ağacının bulunduğu; etrafı tellerle ve komşu evlerle çevrili, toprağı eşeleyerek vakit geçirdiğim, evin mutfağından dışarı açılan küçük bir bahçe burası. Kurbana vermem için çanak içerisinde marul tutuşturuyor babanne...

                                                Elimde telefon; bazılarınca pandomim sanılan pandemi etkisiyle etkisizleşen bir bayram günü;  balkon camından dışarıda süzülen güvercinler ve içeri süzülen gün ışığı arasında düşünceler içerisinde kendimle geçinip gidiyorum. Herkesin bayramını gönülden kutlamayı da ihmal etmiyorum. Eskinin o kadar da iyi olmadığına, o günlere dönüş sancıları içerisinde arzulanan anların nostaljiyle tutkalla nan basit anılardan oluştuğu düşüncesi bazen kafamı kurcalıyor. Eski her zaman iyi değil farkındayım. Mesela gözden düşen biri eski günlerin hatırına hoş görülebilir mi? Sanmıyorum. En son başıma geldi de. G özümden öyle bir düştü ki, ardından dönüp bakmadım bile. Çünkü yükseklik korkum var!  Her şeyi de nostalji ve geçmişe özleme bağlamamalı. Çocukluğum bayram günleri aklımda bir yerde hep. Donuna k...