Atakan Dinç Tembel Sair

                                            (Temsili; 2001 Yaz Tatili Malkara/ Sol üstten itibaren fotodakiler; Uğur, Burcu, Özge, Ben ve Freddy Abi)              BÖLÜM 1 /FİLM GİBİ/      Yaz tatili günlerimi Malkara'nın taşına bakarak geçirdiğim ergen ve erken gençlik dönemimin ilkbaharı. Annem ve babam çalıştığından ve bir kaç arkadaşım da orada bulunduğundan  yazın çoğunluğu Babaannemlerde; Künkçeşme mevkiinde geçiyor. Günler sıcak ve geneli televizyon karşısında, bazen bahçe içinde çapayla falan türlü atraksiyonlarla akıp gidiyor. Akşamları ise hava serinleyince çekirdek vs. alınıp civar parklara geçiliyor.      Parkta  oyun parkurunda biraz akrobasi, hunharca yenilen kara duman ve yatsı namazı dedemin yanına takılarak eve dönüş.  Televizyon kuşağında yine beni bekleyen esaslı b filmler ve keyifle takip ettiğim korku filmleri. Küçük bir çocukken sinemada izlediği ilk film Jurrassic Park, okuduğu gazete Korku Gazetesi, seyrettiği dizi Goosebumps olan adamım ben doğamda bu var za

         Görsel; (Salvador Dalí, Hayalet Fayton, 1933)     BÖLÜM 1    'SAKİN OLMAM LAZIM!'   Hayaletlere inanır mısınız? İnanın ben inanmam! Fakat görece sevdiğim, ortalı yaşların tam  ortasında, azıcık kel ve baya zayıf (karakterini kastetmiyorum!)  lise yıllarından arkadaşım, kadim dostum Rıza bir zamanlar hayalet gördüğünü iddia etti. Tam dostluğumuzu idame yerine idam  edecekken celallenmemem gerektiğini ve aramızda kalmak şartıyla başından geçenleri anlatacağını söyledi. Dedim anlat. Derdini söylemeyen dert sahibi olamaz!   Rıza; ev arkadaşları üniversiteyi bitirip memlekete döndükleri dönem dönecek bir evi olmamasının da etkisiyle ve öğrencilik kafasından bir türlü çıkamadığı için Eskişehir Anadolu Üniversitesinde tezsiz bir  yüksek lisans programına kaydolmuş.  Dersler genelde gece vakti gerçekleştiğinden ve gündüzleri arkadaşsızlık ve yalnızlık içerisinde göğsüne dolan inanılmaz boşluğu, cehennem gibi sıcak ve yapış yapış Eskişehir neminde uyuyarak doldurmaya çalıştığın

  ARAFTAKİLER                         Güzel bir bahar günüydü. Kuşlar neşeyle etrafta uçuşuyor, ağaçları süsleyen polenler endişeli bir şekilde oradan oraya koşuşturuyorlardı. Sessiz ve huzurlu bir şekilde etrafı seyreden ölüler bir minibüs ve cenaze aracının sesiyle irkildiler. Yol üzerinde biten ve yaşam mücadelesi vermeye çalışan otları umursamadan ezip geçen bu araçlar ölülerin arasına yeni bir arkadaş katıldığının göstergeleriydi aslında.    Fikri Gültekin; 67 yaşında hayatın ona verdiği sürenin sonuna gelmiş ve ebediyete uzanan boşluğu doldurup son adresi ve durağı olan tahtalıköyün en afili yerinde bulunan yeni evine doğru ona karşı olan son görevini yerine getirmek isteyen akrabalarının arasında sonsuz ve hiçte çılgın olmayan bir yolculuğa uğurlanmak üzereydi. Bu uğurlamayı hak etmişti. Yıllarca ölmek için yaşayan her insan bunu hak eder aslında.    Yavaş şekilde mezarına indirilen Fikri ve koca gözlüklerinin altında aslında hiçte üzüntülü olmadıklarını gizlemeye çalışan